هرمزد آفرینشِ خویش را نگهبانی کند به آمرزیداری، راهبری و فره‌مندی. آمرزیداری او پرورش آفریدگان و راهبری (او) رادی بر آفریدگان است و فره‌مندی (او) این که فرّه هرمزدآفریده است. چنین گوید که «فرّۀ روشنِ هرمزدآفریده، فرّۀ کیانیِ هرمزدآفریده و فرّۀ آزادگانِ هرمزدآفریده و نیز آن فرّۀ ناگرفتنیِ هرمزدآفریده». فرّۀ کیانی آن است که با هوشنگ و جم و کاوس و دیگر شاهان آفریده شده است و پیوند کیان نیز از او رفت. فرّۀ آزادگان آن است که ایرانیان را است. فرّۀ ناگرفتنی آن است که آسروُنان را است؛ زیرا همواره دانائی با ایشان است. هرمزد خود آسرون است. بدان روی (وی را) دارایِ فرّۀ ناگرفتنی خواند که هرمزد در میان مینوان، مینوئی تواند بودن که ناگرفت فرّه است. بدان روی چنین تواند بودن که او را (حتی) مینوان نه‌بینند. آن شش گاهِ گاهنبار را، که آفریدگانِ گیتی را در (طی) آن آفرید، رتوبرزیت نام نهاد، که آن را گزارش این است که هرمزدِ خدای، بمانندِ آن چهار دَی در هر ماه، (آنها را نیز) به نام خویش نهاد؛ و خود نشیند بدان روشنیِ بیکران و آفریدگانِ مینو و گیتی را پاید. به گیتی نیز چنان نزدیک است که به مینو. 

بهمن، اردیبهشت و شهریور او را از راست و سپندارمذ، خرداد و امرداد از چپ و سروش پیش ایستند. بدان آمرزیداریِ هرمزد است که آفریدگان زندگی کنند و بدان رادیِ هرمزد است که بدان برترین زندگی رسند و بدان فره‌مندی و همه-آگاهیِ هرمزد است که از اهریمن رهایی یابند و به خویشیِ هرمزد رسند. او را نشانِ مادی، مرد پرهیزگار است. هر که مرد پرهیزگار را رامش بخشد یا بیازارد، آن گاه هرمزد (از او) آسوده با آزرده بُوَد. 

بهمن را خویشکاری هَندیمان‌گَری است. چنین گوید که «بهمنِ نيكِ نيرومندِ آشتی‌بخش» او را نیکی هَندیمان‌گَری است که پرهیزگاران را بدان برترین زندگی بهمن بَرَد و هَندیمانیِ هرمزد را بهمن کند. او را نیرومندی این که سپاهِ ایزدان و نیز آنِ آزادگان، چون آشتی کنند و بیفزایند، به سبب بهمن است که به میان ایشان رود؛ و سپاه دیوان و نیز آنِ انیران چون ناآشتی (آورند) و نابود گردند، به سبب بهمن است که به میان ایشان نرود. او را آشتی این است که به همۀ آفریدگانِ هرمزد آشتی دهد که بدان آشتيِ او، اهریمن را با دیوان نابود گرداندن و رستاخیز و تنِ پسین کردن و بی‌مرگی آراستن بیشتر توان کردن. آسن - خرد و گوش - سرود - خرد نخست بر بهمن پیدا شود. او را که این هر دو است، بدان برترین زندگی رسد. اگر او را این هر دو نیست، بدان بدترین زندگی رسد. چون آسن - خرد نیست، گوش - سرود آموخته نشود. او را که آسن-خرد هست و گوش-سرود خرد نیست، آسن - خرد به کار نداند بردن. 

از همۀ ایزدان، بهمن به دادار نزدیکتر است. او را از گیتی گوسپند و جامۀ سپید خویش است. آن کس که ایشان را رامش بخشد یا بیازارد، آن‌گاه بهمن (از او) آسوده یا آزرده بود. او را همکار ماه، گوشورون و رام است. 

ماه فَرّه‌بخش جهان است و پانزده (روز) افزاید و پانزده (روز) کاهش یابد و به افزارگُشنان همانند است که چون بر فرازَد، تخم به مادگان دهد. ماه نیز به همان گونه پانزده (روز) بیفزاید و نیکی به جهانیان بخشد، پانزده (روز) کاهش یابد که کارکرفه از جهانیان پذیرد و به گنج ایزدان بسپارد. چنین گوید که «اندرماه، پر ماه و ويشفتس»، زیرا از آغاز تا پنجم را، که افزاید، اندر ماه خوانند، از دهم تا پانزدهم افزاید و پر ماه خوانده شود، از بیستم تا بیست و پنجم کاهد که ویشَفتَس خوانده شود. بدان يك پنجه فره بخشد، بدان يك پنجه کرفه پذیرد. از آن‌جا که آب به ماه پیوند دارد، بدان يك پنجه همۀ آب‌ها بر افزایند، همان گونه که به چشمدید پیدا است. درختان نیز بدان هنگام بهتر بررویند و میوه‌ها بیشتر رسند. چنین گوید که «ماه ایزد فره بخشندۀ ابردار»، زیرا، ابر از او است که بیش آید. گرمابخش (است)، زیرا در جهان از او است که درختان گرمتر (بوند). رویش‌مند است، زیرا رمۀ گوسفندان را بیفزاید. سودمند است، زیرا (هر) چیز را تر دارد. نیکویِ آبادی‌اومند است، زیرا همۀ آبادی و بهی را دهد. بخشندۀ عادل است، زیرا، در زمان، بخششی را که به داد بخواهند، بدهد. 

گوش، (که) گوُشورون مینو است، روان گاو یکتاآفریده است که پنج گونه جانوران از او آفریده شد و ایدون نیز گاو هَدَیوش که در فرشکرد «انوش» را از او آرایند. او را پرورش آفریدگان کردن خویشکاری است. 

رام که (او را) وایِ نیکویِ درنگ‌خدای خوانند، خود ایدون وایِ درنگ‌خدای است که، در (میانِ) مینوان، ارتشتاران سالاری را (به) خویشکاری دارد. روان پرهیزگاران را چون به چینوَدپُل گذرد، وایِ نیکو دست برگیرد و به آن جایِ (سزاوارِ) خویش برد. بدان روی رام خوانده شود که رامش‌بخش به همۀ آفرینش است. نیز هنگامی که وایِ بدتر جان را از تن بزند، او، که وایِ نیکو است، (آن را) بپذیرد و خورسندی بدهد. 

از آن زمانِ کرانه‌مند، سپهر و زروان چنین گوید که «سپهرِ خدای، زروانِ بی‌کرانه و زروانِ درنگْ‌خدای».  سپهر آن است که نیکوئی بخشد و خدائی و پادشائی او را است. چون واستریوشان جهان را ورزند، او نیز بخشش کند. 

مینوئی را که با ماه همکار است، سوُگ خوانند. همۀ نیکوئی‌ها که از اَبَرگران به گیتی آفریده شد، نخست به سوگ آید. سوگ (آن را) به ماه بسپارَد، ماه به اردویسور بسپارد و اردویور به سپهر بسپارَد، سپهر به جهان بپراکَنَد. او را که بیش دهد سپهرِ نیکو و او را که کم دهد سپهرِ بد خوانند و این بخشش نیز به زمان رسد. 

او که وایِ درنگ‌خدای است، سلاحِ زروان است و باشد که (سلاحِ) هرمزد است که بِدو زور شکست یابد. این نیز کنش زمان است که تا هنگام آفرینش بی‌کرانه بود، و کرانه‌مند آفریده شد تا به فرجام که از کار افتادگی اهریمن است؛ سپس جاودانه به همان بی‌کرانگی آمیزد. 

اردیبهشت را خویشکاری این است که دیوان را نَهِلَد تا روان دروندان را در دوزخ، بیش از گناهی که ایشان را است، پادافراه کنند و (دیوان را) از ایشان باز دارد. 

چنین گوید که «اردیبهشت بهترین پرهیزگاریِ بی‌مرگِ برکت‌بخشنده است»؛ زیرا هر کس را که پرهیزگاری ورزد، (چون) به گرُدمان شود، به (اندازۀ) نیکی (که ورزیده است)، ارجمند بُوَد. 

در آغاز آفرینش، چون هرمزد این شش امشاسپند را فراز آفرید، خود نیز، با ایشان، آن برترین و هفتمین بود. آن گاه، از ایشان پرسید که «ما را که آفرید؟» از ایشان یکی نیز پاسخ نکرد. باری دیگر و سدیگر به همان گونه پرسید. پس، اردیبهشت گفت که «ما را تو آفریدی!» ایشان نیز به هم پاسخی به همان گونه (سخن) گفتند. پس، اردیبهشت نیز با ایشان باز گفت. نخست، خدائی را به هرمزد اردیبهشت داد. پس، هرمزد اَشمِ وُهوئی بگفت و اردیبهشت را بُنِ همۀ مینوان فراز گماشت؛ چنان که بهمن
مِهین و اردیبهشت ‌بُن است، زیرا همۀ یَزِش‌ها را، به سَر، اشم‌وهو است که برترین پرهیزگاری و بَرتر از همه چیز است. 

هرمزد بدان روی ایدون پرسید که چون ایشان خدائی را به هرمزد دادند، دیوان را از آن نابودی و درد بود. 

اردیبهشت را به گیتی آتش خویش است. آن که آتش را رامش بخشد یا بیازارد، آن گاه اردیبهشت (از او) آسوده یا آزرده بُوَد. او را همکار آذر، سروش و بهرام است. 

آذر در گیتی بمایه این سه مینو است: فَرنبَغ، گُشنَسب و بُرزین مهر؛ سپس، دیگر آتشان‌اند که به دادگاه نشینند که به نابود ساختن و از میان بردنِ دروغ و نگهبانیِ آفریدگان آفریده شده‌اند. 

دربارۀ آذر فرنبغ گوید که «به چپینوَدپُل، هنگامی که روان پرهیزگاران بگذرد، (او) آن جای برسد و تاریکی را نابود بسازد و روشن بکند». 

سروش نگهبانی کردن گیتی را از هرمزد دارد. همان گونه که هرمزد به مینو و گیتی سردار است، سروش بر جهان سردار است. چنین گوید که «هرمزد مینوئی است نگهبان روان و سروش نگهبان تن به جهان است»؛ زیرا که (چون) آفریدگان را آفریدند، برای نگهبانی کردنِ آفریدگان، (سروش) خوش نخفته است. هر شب، به هر مردمی، سه بار به همۀ شب، در پیِ دیوان مزندر، سر می‌زند تا از بیم دیوان (مردم) ستوه نبُوَند. همۀ دیوان، به ناکامی از وی، به ستوه به تاریکی دَوَند. 

روان درگذشتگان در پناه سروش به چینوَدپُل رسد؛ بدان (منظور)، (به) هفت کشور، هفت سال ایشان را یَزِشِ دِروُن و آفرینگان همه از آنِ سروش کردن (باید)؛ آن يك را که آنجا آشکاره به سالاری نشیند (= سروش را). 

چنین گوید که «سروش، خدایِ پرهیزگارِ دلیرِ تن بفرمانِ شگفتْ‌زین، را خشنود سازیم». 

او را دلیری این‌که (چون) گرز را به خراسان بزنَد، لَرزِش (فرو) ننشیند (تا) که آن را به خاوران باز زند. او را تنْ‌بفرمان بودن این که تن را به فرمانِ یزدان دارد. او را شگفت‌زینی این که دیوان از ضربۀ او رهایی نیابند. او را خدائی این که فرمانروای ارزه و سوه است. 

بهرام ایزد درفش‌دارِ ایزدان مینوی است و کس از او پیروزگرتر نیست، که همواره درفش به پیروزگریِ ایزدان دارد. 

شهریور را خویشکاری شفاعت درویشان کردن است پیش هرمزد. سالاری را بن همه از شهریور است که شهرَوَر (نیز) خوانده شود که گزارش (آن) شهریاریِ به کامه است. از آن جا که او را (در) گیتی فلز خویش است، همه (گونه) کامه خدائی، نیرومندی و کامروائی و پاسخ‌گوئی را به زین‌افزار تواند کردن. زین‌افزار او همه فلزین است. زین مینوان، که دیوان را بدان شکست دهند، همه فلز است. چنین گوید که «ستایم گُرز خوب فرود گردنده بر سر دیوان را». مهر دارندۀ چراگاه‌های فراخ، و نیز خورشید، برای از میان بردن آن دروجِ به روزن‌ها، زین افزارِ فلزین دارند. 

شهریور را (در) گیتی فلز خویش است. او که فلز را رامش بخشد یا بیازارد، آن‌گاه، شهریور (از او) آسوده یا آزرده بُود. او را همکاری خور و مهر و آسمان و اَنَغران است. 

خور خورشیدِ بی‌مرگِ باشکوهِ اَروَند اسپ است. او را بیمرگی این که تنِ-پسین به آمدن و رفتن خورشید بود. او را اروند اسپی این که او را اسب نیکوئی است، چه، فرّۀ درواسپ را باره دارد. او را شکوه‌مندی این که قدرت بسیار است. این را نیز گوید که «هر شب که پلیدی بر زمین و آب و نیز بر آفریدگان پرهیزگار چون یال اسب بَر شود، چون خورشید برآید، دیوان را (بر) همۀ زمین بزند (و آن را) مطهّر بکند». این را نیز گوید که «اگر خورشید یک زمان دیر برآید، دیوان همۀ آفریدگان را بمیرانند». خورشید تیرگی و تاریکی و دیوانِ تیره تخمه و سیجِ پنهان رونده، دزدان و کَیَگانِ ستمگر را نابود کند. 

مهر را خویشکاری داوریِ جهانیان به راستی کردن است. چنین گوید که «مهرِ دارندۀ چراگاه‌های فراخ، یکهزار گوش، بیورچشم». او را دارندگیِ دشت‌های فراخ این که اگر به دشت به بی‌بیمی بتوان آمدن و شدن، از مهر است. او را یکهزار-گوشی این که او را پانصد مینو کار گوشی همی کنند. او را بیورچشمی این که او را پنج هزار مینو کار چشمی کنند، که (گویند): «ای مهر! این را نیوش، آن را نیز نیوش! این را بین، آن را نیز بین!» هر روز، تا نیمروز، با خورشید بدین کار است، و بدین روی است (که) داور به گیتی تا نیمروز داوری کند. دربارۀ مهر این را نیز گوید که «به همۀ سرزمین‌ها شاه است؛ زیرا به هر کس و هر چیز برسد، داد پدید آید، که (او را) هرمزد فره‌مندترین از ایزدان مینوئی فراز آفرید». مینوئی هست که با مهر ایزد است، که همکار مهر خوانَد. او را جای میان ماه و خورشید است. 

آسمان مینوی آسمان است که (آسمان را) چون گُوردی بر تن دارد. (او) این آسمان را حفظ کند تا اهریمن را باز تاختن نَهِلَد. آگاهیِ پرهیزگاران را به هَمیاری با او گمارده است. 

اَنغران مینوی اَنغرِ روشن است که خانۀ گوهرنشانِ سفته یاقوتِ مینوان ساخته است.

سپندارمذ را خویشکاری پرورش آفریدگان است، که هر چیزی را در حق آفریدگان کامل بکردن است. او را (در) گیتی زمین خویش است. چنین گوید که «سپندارمذِ نیکویِ (گله اوُبارِ) کمال اندیشِ (رادِ) فراخ‌بینِ هرمزد آفریدۀ پرهیزگار». 

او را نیکوئی این که قانع است. (او را) گله اوبار(ی) این که بَدی را (که) بر سپندارمذ زمین رسد، همه را بگُوارَد. او را کمال‌اندیشی این که همۀ بدی را که بدو کنند به خرسندی بپذیرد. او را رادی این که همۀ آفریدگان از او زِیَند.

مینوی پرهیزگاران برای پاکیِ زمین آفریده شده است که چون آن را دیوان، به شب، پلیدی فراز بَرَند، او پاکیزه بکند. نیز او را این خویشکاری است که هر ایواری، از هر آفریده‌ای، فرّه‌ای باز به پیش هرمزد شود. به او شهین‌گاه، آن فرّه به ستاره پایه آید و اوش بام آن را بپذیرد. به بامدادگاه، به دریای اورویش آید و مینوی پرهیزگار (آن را) بپذیرد و به رَیْ، که گردونه است، آید و به هر جانوری فرّۀ خویش را بسپارد. او که زمین را رامش بخشد یا بیازارد، آن‌گاه سپندارمذ (از او) آسوده یا آزرده بود. او را همکار آبان، (هوم، دهمان‌آفرین)، دین، ارد، (اریامن،) مارسپند (و نَریوسنگ) بُوَد. 

اوش بام آن (هنگام) است که تیغ خورشید برآید، هنگامی که روشنیِ خورشید پیدا و تنش ناپیدا است، (تا) هنگامی که خورشید پیدا شود، که بام اوش است. او را خویشکاری بهوش داشتنِ مردمان است. از این نیز پیدا است که ایشان را، بدان هنگام، هوش‌یابنده‌تر است و امور را بهتر رسد، بهتر آموزد و بدان یابنده‌تر باشد. او نیز که از هوش برود، اگر نه او را دگرگونیِ مرگ (باشد)، بدان هنگام باز به هوش آید. او را (همکارْ) مینویِ همۀ آب‌ها، اردویسور آب، اناهید، مادر آب‌ها است. (نگهداریِ) تخمۀ نران، چون از خون پالوده شود، و نیز مادگان، چون بزایند و دیگر بار آبستن شوند، خویشکاری اردویسور است. 

بُرزیزد را مسکن آن‌جا است که اردویسور، آب نیالوده، هست. او را خویشکاری بیشتر این که آب دریا را به همۀ کشور(ها) بخش کند. ایشان را این نیز (خویشکاری) است که آفریدگان را، به گذراندن در دریا، از موج بلند رهائی بخشند و همۀ فرّه را نگاه دارند. چنین گوید که «بُرز، خدای مادگان، ناف آب‌ها، اروند اسپ». 

هوم ایزد در گوکَرَن است، (که) هوم پاک درمان‌بخش است، که فرشکردسازی بدو بود. 

دَهمان‌آفرین آن مینوئی است که چون مردمان ستایش کُنند، آن فره برسد؛ زیرا همان گونه که آب، بدان پیمانه که گفتم، باز به سرچشمه رسد، ستایشی نیز که آفریدگان کنند، بدان پیمانه باز به مردم رسد. نگهبانِ خواسته‌ای که به کوشش (گِرد) کنند، دهمان‌آفرین است. هر شبانه‌روزی چهار هنگام به تنِ همۀ زندگان و ریشۀ همۀ گیاهان و ستیغ کوه‌ها برسد. چون نیکوئی کنید، به پهنای زمین و به درازای رود و به بالای خورشید، آن نیکوئی برسد. 

دین دانش هرمزد و پناه سپندارمذ است که همۀ هَستان، بودان و بُوَندگان از آن پیدا شوند. نخست بر بهمن آشکار شد که بِهْدینِ مزدیسنانِ دیو-دشمنِ قانونِ هرمزدِ برافکنندۀ عصیانِ فرونهندۀ آشوب است؛ که او را گزارش این است که دیوی را از ایزدی جدا و آشکار کرده است، که هیچ خشم، دیوی و تبهگری در (او) نه؛ چه، به پذیرش دین، دیوان را کالبد بشکست و به پرستش دین، اهریمن با همۀ دیوان نابود (شوند). به پرستش دین نیروی همۀ ایزدان مینوی افزاید. (از آن) کامگاریِ تیشتر و شكوه نيك سال‌ها و دادگستریِ شاهان و دیگر همه نیکوئی بود. نیز به پرستشِ دین رستاخیز و تنِ پسین کنند و آفریدگان را بی‌مرگی و آسایش رسد. 

اَرد مینوی پرهیزکاری و بهشتی بودن است، باشد که (او را) اَهرِشوَنگِ نیکو، باشد که اَشِشْوَنگ خواند. افزایش فرۀ خانمان (از او است)؛ زیرا هرچه را به شایستگان دهند، توسط او، افزون، باز به آن خانه رسد. نگهبانیِ گنج نیکوان را کُند، همان گونه که بهشت را نیز (نگهبانی کُند، که) خانه مانندی است گوهرنشان. 

(بهشت را) چنین گوید: «خانه‌ای که مسکن (مردم) نیکو است»، زیرا همۀ جهان مادی نه بر این دین هرمزدند. 

اريامَن امشاسپند آن مینوئی است که درمانِ همه دردی را به آفریدگان داد. 

چنین گوید که «هر داروئی را آفریدگان برای از میان بردن دردی خورند. اگر مرا، (که) هرمزد(م)، اریامن به درمان‌بخشی نمی‌رسید. آن درد بِهْ نمی‌آمد». ایدون نیز (به وسيلۀ) نیرنگ و افسونِ گاثا، گاهان، است که فرّۀ پرهیزگاران را مینویِ یَزِش پاك دارد.

ماراِسپند سخنِ هرمزد است، که اوستا است، که آن را گزارش ستایِش ویژه است. 

ایزد نَریُوسَنگ پیام‌آورِ ایزدان است که به همه پیغام او فرستد. با آن کیان و یلان، به یاری دادن، در گیتی گمارده شده است. 

دربارۀ تخمۀ کیان گوید که او (آن را) بیفزاید. چنین گوید که «(به سبب) او است که تخمۀ کیان را از پیوندِ خدایان خوانند». نریوسنگ را فَرای بخشندگیِ جهان است، زیرا به یاریِ او آن کیان و یلان فرای بخشندگی و حکومت این جهان کردند. 

خرداد سرورِ سال‌ها و ماه‌ها و روزها است، (یعنی) این که او سرور همه است. او را (به) گیتی آب خویش است. چنین گوید: «هستی، زایش و پرورشِ همۀ موجودات مادی جهان از آب است و زمین را نیز آبادانی از او است». اگر در سالْ نيك شاید زیستن، به سببِ خرداد است. چنین گوید که «همۀ نیکی چون از اَبَرگَران به گیتی آید، آن (به) خرداد روز (که) نوروز است، آید». باشد که گوید که «همه روز آید، اما آن روز بیش آید». 

پیدا است که اگر آن روز بَر تن جامه‌ای نیکو بدارند و بوی خوش بویند و مُرواى نيك کنند و، در نشستن، از جای ریمن و از مردم بد دور بُوند و آب‌ها را بهر کنند و ستایشِ گاه‌هایِ روز را، که اَیَرَنام و اَسنیه نام‌اند، انجام دهند، آن سال نیکوئی بدیشان بیش رسد و بدی را از ایشان بیش دور سازد. او که آب را رامش بخشد یا بیازارد، آن گاه، خرداد (از) او آسوده با آزرده بود. او را همکار تیر و باد و فروردین است. 

تیر (همان) تیشتر است که باران‌آوری و پرورشِ آفریدگان کند. بادْ مینویِ باد است که زیر و زِبَرِ این زمین را فرا گرفته است و آبی را که تیشتر ستاند، (به) او سپارَد. 

فروردین فروهرِ اردای فرورد است، آن که پیش هرمزدِ خدای است، (همان فروهرِ) زادگان و نازادگان که به تن و روان با دروج همی کوشند. چنین گوید که «اهریمن همی خاموش بود تا هنگامی که مرد پرهیزگار را دید، زیرا آن اهریمن را، با دیوان و همۀ دیوزادگان، تنها مرد پرهیزگارِ بس نیکو اندیشه، بس نیکوگفتار و پس نیکوکردار از کار بیفگند». تیشتر نیز آب را به یاری ایشان بیشتر ستاند. رستاخیز و تن‌پسین را مرد پرهیزگار کند، (که) سوشیانسِ پیروزگر است. 

امردادِ بی‌مرگ سَروَرِ گیاهانِ بی‌شمار است، زیرا او را (به) گیتی گیاه خویش است. گیاهان را رویانَد و رمۀ گوسفندان را افزاید، زیرا همۀ آفریدگان از او خورند و زیست کُنند. به فرشکرد نیز اَنوش را از امرداد آرایند. (کسی) که گیاه را رامش بخشد یا بیازارد، آن‌گاه، امرداد (از) او آسوده یا آزرده بود. او را همکار رَشن، اَشتاد و زامیاد است. 

رَشن مینویِ راستی است، که این آنچه را نافریفتگی است سامان داده است. زیرا از مینوی راستی است که دیوانِ نابودگرْ آفریدگانِ گیتی را نمیرانَند. (رشن) روانِ مردمان را نیز، به گناه و کرفه، آمار کند. چنین گوید که «داور (چون) داوریِ دروغ کند، رَشن آن جای را جایِ (مناسب خویش) نبیند». سروش پرهیزگار گِله کرد که «بر من گیتی تنگ است، که راستی آن جای مستقر نیست». 

اشتاد راهنمودارِ مینوان و جهانیان است. 

زامیاد مینوی زمین است.

چنین گوید که «آن سه فره به چینودپُل برایستند. آن‌جا که رشن روان را آمار کند، اشتاد و زامیاد روان را به ترازو بگذرانند». 

پُرفره پارندِ پنجاه - ستاره است که با اهرشونگ امشاسپند سود بخشَد. 

چنین گوید که پارندِ دارای گردونۀ رونده. 

خشنودیِ همۀ مینوان و آزار همۀ دیوان از ستودنِ آن مینوهایِ گاهان است؛ که از دین پیدا است (که) به این مینوان پس کارِ نام‌آور محول است، همان گونه که در دین گوید، که تفصیل کردنِ (آن) دراز است و هَمکرده‌ای (از آن)، این چند نوشته شد. هرمزد و آن شش امشاسپند «بُنِ همۀ امشاسپند» خوانده شوند که بی‌مرگ و افزونگرَند. آن را نمی‌اندیشند، نمی‌گویند و نمی‌کنند که یکی به دیگری گوید که «نباید اندیشید، یا نباید گفت، یا نباید کرد». 

هرمزد را دادْ بِهی، دینْ آزاداندیشی و زینْ راستی و کنشْ آشکارگی است و کام (او) این که «مرا بپرسید، بجوئید، بیاموزید و بشناسید، چه اگر چنین کنید از پس من پیش آئید». 

گوهر هرمزدی گرم، خوید، روشن، خوشبوی و سبک در فراز پیدا است