نقالی | Naqali (Epic Recitation)
| منطقه | ایران |
| فراوانی اجرا و برگزاری | در آستانه فراموشی |
| زمان برگزاری | بزرگداشت ها و مناسبت های فرهنگی |
در مقاله مقدمه‌ای بر نقالی در ایران، آغاز و رواج «نقالی» به عصر صفویه و قهوه خانه‌های اصفهان نسبت داده شده است. هرچند با توجه به قدمت داستان‌‌سُرایی در ایران باید گفت پیش از آن نیز متداول بوده است. امروزه نقالی را بیشتر به همان شکل روایت نقالان از داستان‌های ملی و پهلوانی شاهنامه فردوسی می‌شناسند. به نمایش گذاشتن این هنر آداب و شیوه مخصوص به خودش را دارد. نقال معمولا بر تختی در میان قهوه خانه می‌ایستد یا روی یک صندلی می‌نشیند و پیش از روایت کردن اصل داستان، پیش خوانی می کند. او در زمان‌هایی خاص در طول روایت از جمعیت طلب صلوات می‌کند، از مَنتَشا (عصا) استفاده می‌کند و با حرکات سر و دست در فراز و فرودهای قصه و همچنین اجرای عملی و نمایشی بعضی از صحنه‌ها، سعی می‌کند به قصه‌اش جذابیت‌های بیشتری ببخشد و تماشاگران را با خود همراه کند.
Naqqāli is a storytelling tradition linked to the Safavid era and Isfahan’s coffeehouses, though it likely began earlier. It’s best known for dramatic retellings of heroic tales, especially from Ferdowsi’s Shahnameh.The naqqāl performs while standing or sitting in the coffeehouse, starting with an introduction. Using gestures, a staff (manteshā), and audience blessings (salawat), he acts out scenes to bring the story to life and engage listeners.
Source: مقدمه ای بر نقالی در ایران- سجاد آیدنلو- پژوهشنامه زبان و ادب فارسی (گوهر گویا)
Author: Mahboubeh Azimzadeh
Artist: Monire Kashani